JEUGDSENTIMENTEN
Herinneringen en geschiedenissen van
vroeger
Verhalen van Marty deel 5
De Faller Hitcar racebaan

M'n eerste logje van 22 aug 2006


Zat het er niet in dat je in de jaren 70 een "echte" racebaan kreeg met Sinterklaas, dan kon de Sint je misschien nog blij maken met de Faller racebaan. Deze variant had geen stroom nodig zoals de echte racebanen van Carrera maar stond garant voor heel wat plezier op een druilerige zaterdagmiddag.

De baanstukken waren van een flexibel soort kunststof van circa 60 cm, in diverse frisse kleuren. Bochtstukken waren daarentegen weer van hard-plastic. Aan de baanstukken kon je een haak bevestigen en die haak kon je dan zo hoog mogelijk bevestigen aan iets in de kamer, de bovenkant van de deur of zo. Dan de Hitcar erop zetten en gaan……..De wagen dook als een speer naar beneden. Mbv diverse hulpstukken als een bocht met versnellingsveer werd de Hitcar verder gestuurd. Verder zaten er allerhande loopings bij die moeiteloos genomen werden door de geveerde autootjes, autootjes met namen als Ford Capri, BMW-alpine en Porsche 904GT.
Nog 3 autootjes zijn er bewaard gebleven, met meer geluk dan wijsheid. Heel het boeltje heb ik destijds aan een kinderdagverblijf gegeven, zo kon de race voortgezet worden. De overige autootjes figureerden bij het spelen met Märklin modelspoor.

 

De knijpkat en andere zaklantaarns

In een la in het ouderlijk huis vond ik een fascinerend stukje techniek. Door erin te knijpen produceerde het apparaatje een moeizaam geluid….en licht. M'n moeder vertelde dat dit een knijpkat was. Een knijpwat?? Een knijpkat kindje. De kat heb ik er nooit in gehoord, we speelden ermee en de kunst was het om steeds sneller te knijpen om de dynamo te laten gieren.
Helaas is het lichtkapje verloren gegaan maar de kat werkt nog steeds.

Wat ik ook tegenkwam was een zaklantaarn die mijn broer gekocht had. Niet zo maar eentje maar eentje met maar liefst 3 kleuren. Naast het gebruikelijke wit kon je de lamp groen of rood laten schijnen. Via een tweetal schuifjes kon je een rode of groene, transparante cylinder om het lampje
schuiven en voila! Sowieso vonden we klooien met gekleurd licht erg leuk, dan gebruikten we het groene en rode verpakkingsmateriaal van een doos pickwickthee waar we dan een licht doorheen lieten schijnen.

Nog een type lantaarn van begin jaren 80 was een hele grote, wel 3 batterijen lang! De Rubber torch werd ie genoemd, een type dat waterdicht was en heel ver kon schijnen. Er zat een "zalige" chemische lucht aan het rubber omhulsel, dat je er af kon pellen. Wat je niet moest doen want de weg terug was geen gemakkelijke.

 

 

De 5 detectives van Enid Blyton

De 5 heb ik de revu al zien passeren, met enige verwijzingen naar een andere succesvolle reeks van de hand van Enid Blyton: de 5 detectives. Deze spannende jeugdboekenreeks las ik vanaf het midden van de jaren 70 en werkte zeer verslavend op mij. Ik beleefde samen de avonturen met de vrienden Dikky, Daisy, Larry ,Pip en Betty. En niet te vergeten Buster, de zwarte terrier van Dikky, die een bijtgrage voorliefde had voor dorpsagent Goon.
Van de vriendengroep is Dikky (die eigenlijk Donald Kempenaar heet) de oudste en slimste en werpt zich dan ook doorgaans als de leider op. Ook krijgt hij altijd erg veel zakgeld…..Daarnaast zijn er broer en zus Larry en Daisy en broer en zus Pip en Betty.
Bijna elke vakantie krijgt de groep te maken met een misdaad of vreemd voorval waar ze hun best voor doen om het op te lossen. Dikky die een groot detective wil worden heeft een grote verzameling attributen waarmee hij zich kan vermommen wat nogal eens van pas komt.
Aan het eind van ieder verhaal komt inspecteur Jenkins in beeld, een vriend van het clubje die uiteindelijk overgaat tot de arrestatie van het geboefte. Dit tot groot verdriet van agent Goon die zich altijd gepasseerd voelt door de 5 detectives en hun meer dan eens probeert een hak te zetten.

 

De oorarts

Als kind denk je dat je de enige bent , maar heel veel kinderen krijgen in hun jonge jaren te maken met oorpijn, vreselijke oorpijn zelfs. De wijze heren noemen het middenoorontsteking, otitus maar als kind heb je vooral pijn.

De eerstelijns-behandeling kwam van moeder want in de medicijnkast had zij altijd oordruppels staan. In zo'n breed en kort bruin flesje met verticale strepen, waarop een roodrubberen dop met pipet zat.
Dan lag je op je zij te wachten op de troostrijke, maar koude druppels! Dat was even vervelend maaral snel kwam dan een zacht en warm watje. Ook moesten er neusdruppels genomen worden maar steevast liep dat bij mij in m'n keel waarop ik dan een vies gezicht trok. Ik hoopte dat de oorpijn zou verdwijnen maar gebeurde dit niet dan was er nog maar 1 oplossing: de oorarts.

De oorarts moest altijd eerst even het oor schoonmaken met een pincet met watje, ik schreeuwdehet dan al uit maar werd stevig vastgehouden door "gemene" grote mensen. Ik heb die oorarts nog eens geschopt zeg, daar was ie niet blij mee. Daarna was het de beurt aan de paracentesenaald , een harpoenachtige naald met een knik oid, waarmee een klein gaatje geprikt in het trommelvlies werd geprikt. Zodoende namen de druk ende pijn snel af, meestal verkeerde ik in een soort waas als ik naar huis gebracht werd. Dan werd ik in m'n bedje gestopt en was het weer voorbij…maar het is me vaak overkomen helaas.

Met het opgroeien veranderden oorontstekingen van dimensie, ipv ernstige pijn had ik van tijd tot tijd perioden van slechthorendheid die van het ene oor naar het andere oor ging. En dat heb ik helaasmet grote regelmaat nog steeds.
De paracentesenaald wordt tegenwoordig zelden toegepast, er wordt eerder gegrepen naar medicatie of technieken zoals het plaatsen van buisjes in het trommelvlies.

Klimrekken en betonnen treintjes

Op het schoolplein waar ik tegenover woon staan een aantal speeltoestellen waar een kind zich mee kan vermaken, ondermeer een klimtoestel. Verderop in m'n buurtje staat er nog eentje, ander modelletje en omringd door een plateau rubberen tegels tegen zere knieen en claimende ouders.

Vroeger had je maar 1 soort klimrek: het gemeentelijk klimrek, opgetrokken uit aluminium en zonder rubber tegels, gewoon een grasveldje. Je kwam ze overal tegen en er in klimmen kon gevaarlijk zijn. Nog gevaarlijker waren de klimrekken in speeltuinen, die waren makkelijk 4-5 meter hoog en van een groot formaat
In het toenmalige buurt-speeltuintje waar ik veel speelde stonden nog meer dingen die je niet meer ziet: een betonnen treinstel Bestaande uit een vierkonte locomotief, een kleine rode rioolbuis en 2 iets grotere "riool-treinstellen" met gaten aan de zijkanten van de buis. Een treinstel moet ramen hebben nietwaar. De locomotief werd vaak gebruikt om fikkie in te steken, zo leek het wel een beetje een stoomtrein. Maar het was heerlijk klauteren op die treintjes, en je schaafde je kleren als door de buizen kroop.
Verder was er een zandbak met een ronde betonnen tafelblad erin, stonden er diverse witte bokpaaltjes en enkele eenvoudige klimtoestellen waar je overheen moest hangen om er omheen te draaien. Ja hoe noem je zoiets, draairek of zo?

Elders in m'n woonplaats werden er echter ook houten toestellen neergezet ondermeer wigwamvormige torens, een houten uitkijkpost en een soort touwbrug met houten palen. Maar dat was al snel veel te ver weg om te gaan spelen.


 

 

 

 

Het Grote Gebeuren naar Belcampo

We schrijven 31 dec 1975….ik en m'n broer vieren oudejaarsavond en zijn in afwachting van het vuurwerkfestijn. Op televisie begint een film, Nederlandstalig en niet bepaald een grote bioscoopproduktie. Het is een verhaal, een verhaal dat zich afspeelt in het Overijsselse stadje Rijssen.

De hoofdpersoon ontwaakt op zekere dag, en onbestemd zijn zijn gevoelens. Dit zal geen gewonedag worden want het stadje valt ten prooi aan zeer merkwaardige verschijnselen.
Door een fenomeen in de lucht vallen er mensen bewusteloos neer, in de grond verschijnen scheurenwaar auto's in terecht komen en er worden merkwaardige wezens gesignaleerd. De hoofdpersoon
denkt er het zijne van en gaat op onderzoek uit. De verschijnselen worden talrijker en dan , heel plots.gaat er in de blauwe lucht een luik open…….welkom op de Dag des Oordeels.

In een sfeer zoals we dat kennen van de Hieronymus Bosch gaat de film verder, de engelenen demonen verzamelen alle mensen en tonen hen de weg die zij zullen opgaan.

Prachtige vertelling die diepe indruk maakte, zo bizar spannend, even vergat ik dat het 31 dec was.Een vertelling die ik graag nog eens zou willen zien.

 

Deel 6
Deel 7